Małoletnia Kubanka urodziła się w 2010 r. w Polsce, jednak nie nabyła polskiego obywatelstwa ponieważ jej rodzice byli znani ani obywatelstwa kubańskiego. W związku z tym dziewczynka przez trzy lata była bezpaństwowcem. W wrześniu 2013 r. Prezydent RP nadał jej obywatelstwo polskie.
Zgodnie z kubańskim prawem do uzyskania obywatelstwa, niezbędne jest przeprowadzenie właściwego postępowania na Kubie. Postępowanie to trwa co najmniej trzy miesiące. W trakcie jego trwania przynajmniej jedno z rodziców dziecka musi przebywać na Kubie. „W tym przypadku nie było możliwości przeprowadzenia tego postępowania” – mówi dr Dorota Pudzianowska, prawniczka HFPC. „Rodzice dziewczynki są emigrantami, a kubańskie prawo zezwala takim osobom jedynie na pobyt trwający maksymalnie 60 dni” – tłumaczy dr Pudzianowska.
HFPC poparła starania rodziców o przyznanie obywatelstwa ich córce i skierowała wystąpienie do Prezydenta. „W wystąpieniu wskazaliśmy, że sytuacja osób bezpaństwowych jest wyjątkowo trudna” – mówi dr Dorota Pudzianowska. „Takie osoby nie mogą korzystać z praw politycznych oraz mogą mieć kłopoty z dostęp do systemu edukacji, służby zdrowia, czy podjęciem pracy” – tłumaczy dr Pudzianowska.
W prawie międzynarodowym istnieje szereg przepisów, których celem jest ograniczenie sytuacji, w której dana osoba zostaje uznana za bezpaństwowca. Prawo dziecka-apatrydy do obywatelstwa jest bezwzględnie obowiązującą normą międzynarodowego prawa zwyczajowego. Na przykład Konwencja o prawach dziecka, wyrażająca prawo dziecka-bezpaństwowca do obywatelstwa, została ratyfikowana przez niemal wszystkie państwa członkowskie ONZ, a wiele państw ustanowiło podobne regulacje w swoich porządkach prawnych. W konsekwencji należy przyjąć, iż państwa akceptują to, że każdy człowiek w chwili narodzin powinien nabyć obywatelstwo jakiegoś państwa.
